بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ

به نام خدا كه رحمتش بى‌اندازه است‌و مهربانى‌اش هميشگى.

إِنَّا كُلَّ شَيۡءٍ خَلَقۡنَٰهُ بِقَدَرٖ

ما هر چيزى را اندازه آفريديم.

وَ مَآ أَمۡرُنَآ إِلَّا وَٰحِدَةٞ كَلَمۡحِۢ بِٱلۡبَصَرِ

و فرمان ما جز فرمان واحدى نيست كه مانند يك چشم بر هم زدن است.

وَ لَقَدۡ أَهۡلَكۡنَآ أَشۡيَاعَكُمۡ فَهَلۡ مِن مُّدَّكِرٖ

بى‌ترديد ما هم‌مسلكان شما را [كه در گذشته به سر مى‌بردند، به خاطر طغيانشان‌] هلاك كرديم؛ پس آيا پند گيرنده‌اى هست؟

وَ كُلُّ شَيۡءٖ فَعَلُوهُ فِي ٱلزُّبُرِ

و هر عملى را كه انجام دادند در نامه‌هاى اعمالشان ثبت است.

وَ كُلُّ صَغِيرٖ وَ كَبِيرٖ مُّسۡتَطَرٌ

و هر كوچك و بزرگى [از اعمالشان در آن‌] نوشته شده است.

إِنَّ ٱلۡمُتَّقِينَ فِي جَنَّٰتٖ وَ نَهَرٖ

يقينا پرهيزكاران در بهشت‌ها و [كنار] نهرها هستند؛

فِي مَقۡعَدِ صِدۡقٍ عِندَ مَلِيكٖ مُّقۡتَدِرِۢ

در جايگاهى حق و پسنديده نزد پادشاهى توانا.

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ ٱلرَّحۡمَٰنُ

به نام خدا كه رحمتش بى‌اندازه است‌ و مهربانى‌اش هميشگى؛ [خداى‌] رحمان

عَلَّمَ ٱلۡقُرۡءَانَ

قرآن را تعليم داد.

خَلَقَ ٱلۡإِنسَٰنَ

انسان را آفريد؛

عَلَّمَهُ ٱلۡبَيَانَ

به او بيان آموخت؛

ٱلشَّمۡسُ وَ ٱلۡقَمَرُ بِحُسۡبَانٖ

خورشيد و ماه با حسابى [منظم و دقيق‌] روانند؛

وَ ٱلنَّجۡمُ وَ ٱلشَّجَرُ يَسۡجُدَانِ

و گياه و درخت همواره [براى او] سجده مى‌كنند؛

وَ ٱلسَّمَآءَ رَفَعَهَا وَ وَضَعَ ٱلۡمِيزَانَ

و آسمان را برافراشت و [براى سنجش هر امر معنوى و مادى‌] ترازو نهاد؛

أَلَّا تَطۡغَوۡاْ فِي ٱلۡمِيزَانِ

تا در [سنجيدن با] ترازو طغيان روا مداريد [و از مرز عدالت و انصاف مگذريد.]

وَ أَقِيمُواْ ٱلۡوَزۡنَ بِٱلۡقِسۡطِ وَ لَا تُخۡسِرُواْ ٱلۡمِيزَانَ

و ترازو را به عدالت برپا داريد و از ترازو مكاهيد؛

وَ ٱلۡأَرۡضَ وَضَعَهَا لِلۡأَنَامِ

و زمين را براى [زندگى‌] مردم نهاد؛

فِيهَا فَٰكِهَةٞ وَ ٱلنَّخۡلُ ذَاتُ ٱلۡأَكۡمَامِ

در آن ميوه‌ها و نخل ها با خوشه‌هاى غلاف‌دار است؛

وَ ٱلۡحَبُّ ذُو ٱلۡعَصۡفِ وَ ٱلرَّيۡحَانُ

و دانه‌هاى با سبوس و كاه و گياهان خوشبو است،

فَبِأَيِّ ءَالَآءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ

پس [اى انس و جن!] كداميك از نعمت هاى پروردگارتان را انكار مى‌كنيد؟

خَلَقَ ٱلۡإِنسَٰنَ مِن صَلۡصَٰلٖ كَٱلۡفَخَّارِ

انسان را از گلى خشكيده مانند سفال آفريد.

وَ خَلَقَ ٱلۡجَآنَّ مِن مَّارِجٖ مِّن نَّارٖ

و جن را از آميزه‌اى [از شعله‌هاى مختلف‌] به وجود آورد.

فَبِأَيِّ ءَالَآءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ

پس كداميك از نعمت هاى پروردگارتان را انكار مى‌كنيد؟

رَبُّ ٱلۡمَشۡرِقَيۡنِ وَ رَبُّ ٱلۡمَغۡرِبَيۡنِ

پروردگار دو مشرق و پروردگار دو مغرب است.

فَبِأَيِّ ءَالَآءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ

پس كداميك از نعمت هاى پروردگارتان را انكار مى‌كنيد؟

مَرَجَ ٱلۡبَحۡرَيۡنِ يَلۡتَقِيَانِ

دو درياى [شيرين و شور] را روان ساخت در حالى كه همواره باهم تلاقى و برخورد دارند؛

بَيۡنَهُمَا بَرۡزَخٞ لَّا يَبۡغِيَانِ

[ولى‌] ميان آن دو حايلى است كه به هم تجاوز نمى‌كنند [درنتيجه باهم مخلوط نمى‌شوند!]

فَبِأَيِّ ءَالَآءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ

پس كداميك از نعمت هاى پروردگارتان را انكار مى‌كنيد؟

يَخۡرُجُ مِنۡهُمَا ٱللُّؤۡلُؤُ وَ ٱلۡمَرۡجَانُ

از آن دو دريا لؤلؤ و مرجان بيرون مى‌آيد.

فَبِأَيِّ ءَالَآءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ

پس كداميك از نعمت هاى پروردگارتان را انكار مى‌كنيد؟

وَ لَهُ ٱلۡجَوَارِ ٱلۡمُنشَ‍َٔاتُ فِي ٱلۡبَحۡرِ كَٱلۡأَعۡلَٰمِ

و او را در دريا كشتى‌هاى بادبان برافراشته چون كوه‌هاست.

فَبِأَيِّ ءَالَآءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ

پس كداميك از نعمت هاى پروردگارتان را انكار مى‌كنيد؟

كُلُّ مَنۡ عَلَيۡهَا فَانٖ

همه آنان كه روى اين زمين هستند، فانى مى‌شوند.

وَ يَبۡقَىٰ وَجۡهُ رَبِّكَ ذُو ٱلۡجَلَٰلِ وَ ٱلۡإِكۡرَامِ

و تنها ذات باشكوه و ارجمند پروردگارت باقى مى‌ماند.

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ وَ ٱلشَّمۡسِ وَ ضُحَىٰهَا

به نام خدا كه رحمتش بى‌اندازه است‌ و مهربانى‌اش هميشگى؛ سوگند به خورشيد و گسترش روشنى‌اش

وَ ٱلۡقَمَرِ إِذَا تَلَىٰهَا

و به ماه هنگامى كه از پى آن برآيد

وَ ٱلنَّهَارِ إِذَا جَلَّىٰهَا

و به روزچون خورشيد را به خوبى آشكار كند

وَ ٱلَّيۡلِ إِذَا يَغۡشَىٰهَا

و به شب هنگامى كه خورشيد را فرو پوشد

وَ ٱلسَّمَآءِ وَ مَا بَنَىٰهَا

و به آسمان و آنكه آن را بنا كرد

وَ ٱلۡأَرۡضِ وَ مَا طَحَىٰهَا

و به زمين و آنكه آن را گستراند

وَ نَفۡسٖ وَ مَا سَوَّىٰهَا

و به نفس و آنكه آن را درست و نيكو نمود،

فَأَلۡهَمَهَا فُجُورَهَا وَ تَقۡوَىٰهَا

پس بزه‌كارى و پرهيزكارى‌اش را به او الهام كرد.

قَدۡ أَفۡلَحَ مَن زَكَّىٰهَا

بى‌ترديد كسى كه نفس را [از آلودگى پاك كرد و] رشد داد، رستگار شد.

وَ قَدۡ خَابَ مَن دَسَّىٰهَا

و كسى كه آن را [به آلودگى‌ها و امور بازدارنده از رشد] بيالود [از رحمت حق‌] نوميد شد.

كَذَّبَتۡ ثَمُودُ بِطَغۡوَىٰهَآ

قوم ثمود به سبب سركشى و طغيانش [پيامبرشان را] تكذيب كرد،

إِذِ ٱنۢبَعَثَ أَشۡقَىٰهَا

زمانى كه بدبخت‌ترينشان به‌پا خاست.

فَقَالَ لَهُمۡ رَسُولُ ٱللَّهِ نَاقَةَ ٱللَّهِ وَ سُقۡيَٰهَا

پس فرستاده خدا به آنان گفت: ناقه خدا و آبشخورش را [واگذاريد]

فَكَذَّبُوهُ فَعَقَرُوهَا فَدَمۡدَمَ عَلَيۡهِمۡ رَبُّهُم بِذَنۢبِهِمۡ فَسَوَّىٰهَا

ولى به تكذيب او برخاستند و ناقه را پى كردند، و در نتيجه پروردگارشان به خاطر گناهشان عذاب سختى بر آنان فرو ريخت و همه قوم را با خاك يكسان و برابر ساخت؛

وَ لَا يَخَافُ عُقۡبَٰهَا

و خدا از سرانجام آن كار [كه نابودى ستمكاران است‌] پروايى ندارد.

بِّسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ وَ ٱلتِّينِ وَ ٱلزَّيۡتُونِ

به نام خدا كه رحمتش بى‌اندازه است‌ و مهربانى‌اش هميشگى؛ سوگند به انجير و زيتون

وَ طُورِ سِينِينَ

و به طور سينا

وَ هَٰذَا ٱلۡبَلَدِ ٱلۡأَمِينِ

و به اين شهر امن

لَقَدۡ خَلَقۡنَا ٱلۡإِنسَٰنَ فِيٓ أَحۡسَنِ تَقۡوِيمٖ

كه ما انسان را در نيكوترين نظم و اعتدال آفريديم.

ثُمَّ رَدَدۡنَٰهُ أَسۡفَلَ سَٰفِلِينَ

آن گاه او را [به سبب گناهكارى‌] به [مرحله‌] پست‌ترين پستان بازگردانديم.

إِلَّا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ وَ عَمِلُواْ ٱلصَّٰلِحَٰتِ فَلَهُمۡ أَجۡرٌ غَيۡرُ مَمۡنُونٖ

مگر آنان كه ايمان آورده و كارهاى شايسته انجام داده‌اند، پس آنان را پاداشى بى‌منت و هميشگى است.

فَمَا يُكَذِّبُكَ بَعۡدُ بِٱلدِّينِ

[اى انسان!] پس چه چيزى تو را بعد [از اين همه دلايل‌] به تكذيب پاداش وامى‌دارد؟

أَلَيۡسَ ٱللَّهُ بِأَحۡكَمِ ٱلۡحَٰكِمِينَ

آيا خدا بهترين داوران نيست؟